Jona Ze gilden in doodsnood zo hard als ze konden. Hun lichamen klampten zich vast aan de touwen. Vol ontzetting aanschouwden hun ogen het losgebarsten geweld van een oproerige zee. ‘ Jullie eeuwige goede, nu woedende goden, help toch of geef een teken dat ons verkondigt wie jullie griefde met een verzwegen zonde, wie zijn eed brak, een moordenaar of […]
» Lees meerHier sta ik, God, mijn ogen vast gericht op het beloofde land, dat daar beneden als vrijplaats op uw volk te wachten ligt: uw woord van trouw klinkt door tot in dit heden. Het is mijn tijd. Mijn leven is voorbij. Ik ben een sterveling, met schuld beladen. U spreekt mij in het uur des doods niet vrij, […]
» Lees meer
In zulke heftige tijden als deze realiseer je je vaak ineens de waarde van dingen die vroeger zo vanzelfsprekend waren. In onze kerken: bij elkaar komen en dan vertrouwde woorden, liederen, gebaren delen. De handdruk tussen dominee en ouderling. Elkaar de hand geven voor de vredegroet, soms bij de zegen en na afloop van de dienst. Daarna even bijpraten tijdens […]
» Lees meer
Ik zie een beweging in het beeld van links naar rechts. Links zijn verschillende tinten rood te zien. Dat doet mij denken aan de pijn die Mozes geleden heeft in de afgelopen lange jaren door de woestijn door het gemor en de ontevredenheid van het volk. Maar ook aan de liefde die hij voor het volk van Israël had. Dan […]
» Lees meer“…Na de hoos keert de luwte…” Het gedicht van Corrie Kopmels raakt mij persoonlijk erg diep; de watersnoodramp is een onderwerp waar ik de laatste jaren veel mee bezig ben geweest. Ik denk meteen aan het lied “Na de Hoos” gezongen door Clementine Volker. Wie mij volgt op Social Media weet dat mijn moeder en oma die ramp hebben overleefd….over […]
» Lees meer